Όταν συναντήθηκα για πρώτη φορά με τον παραγωγό του Πικρού Τσαγιού, Σοφοκλή Σακχαρίδη, εκείνη την αξέχαστη βραδιά στο Μέγαρο, είχαμε συζητήσει πάνω πάνω την ιδέα για μια τηλεοπτική σειρά σταθμό.
Τη νύχτα εκείνη, καθώς το αεράκι έκανε μπέρτα την μεταξωτή μου ρόμπα στη βεράντα, γεννήθηκε ο Αλέξανδρος Γατσαμπέας, ένας νέος της κρίσης, της εποχής μας, ένας ωραίος και παθιασμένος Έλλην.
Δεν τολμούσα τότε να πιστέψω ότι ο Κωνσταντίνος Καβακιώτης θα έλεγε το μεγάλο "ναι" στο να ενσαρκώσει τον Αλέξανδρο Γατσαμπέα. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Όσο οι μήνες όμως περνούσαν και έγραφα το σενάριο, τόσο πιο πεπεισμένη ήμουν ότι Κωνσταντίνος και Αλέξανδρος είναι σαν σιαμέοι που χωρίστηκαν στη γέννα και τώρα πρέπει οπωσδήποτε να ξαναβρεθούν.
Σήμερα έμαθα πως ο Σοφοκλής Σακχαρίδης και η ομάδα του έβαλαν τις τελευταίες υπογραφές με τον Κωνσταντίνο.
Είμαι φοβερά συγκινημένη που ο Κωνσταντίνος Καβακιώτης υπέγραψε για το Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς. Θαυμάζω τη δουλειά του χρόνια - μη σου πω ότι ο Αλέξανδρος Γατσαμπέας έχει γραφεί έχοντας στο μυαλό μου τον Κωνσταντίνο. Του εμπιστεύομαι τον Αλέξανδρο - που τον έχω σαν παιδί μου - και ξέρω ότι στις φαρδιές πλάτες του Κωνσταντίνου ο Αλέξανδρος θα λάμψει.