Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

Πίσσα και πούπουλα στους χάκερς που κλέψαν γυμνές μου φωτογραφίες


Η συντηρητική κοινωνία δεν αντέχει να βλέπει ανθρώπους του πνεύματος να έχουν και μία πιο ανάλαφρη, κοσμική πλευρά στη ζωή τους. Ήμουν πάντα επαναστάτρια και αντάρτισα. Ποτέ δεν δέχτηκα ότι πρέπει να είμαι κοντή, χοντρή και να φοράω πατομπούκαλα αντί για γυαλιά. Αυτή μου τη δύναμη χαρακτήρα, αυτό το ισχυρό ταμπεραμέντο πολλοί το ζήλεψαν. Είχα αντιμετωπίσει σχόλια και κακίες και στο παρελθόν.

Από τότε όμως που ένωσα τις δυναμεις μου με τον τηλεοπτικό παραγωγό Σοφοκλή Σακχαρίδη για να φτιάξουμε Το Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς, μπήκα στον βρώμικο κόσμο της τηλεόρασης. Αυτός ο βόθρος φαίνεται ότι δεν αντέχει την ποιότητα, την ντομπροσύνη αλλά και το ταλέντο μου. Σε μία προσπάθεια να αμαυρώσουν το όνομα μου, χάκερς υπέκλεψαν παράνομα και καταχρηστικά φωτογραφίες από το κινητό μου και τις κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.

Ειμαι περήφανη για το σώμα μου (ειδικά αν σκεφτούμε την ηλικία μου και το ότι κάνω μια δουλειά με την οποία θα μπορούσα να είμαι χαβούζα) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι προσωπικές μου στιγμές μπορούν να γίνονται βορρά ή νότο. Είμαι έξαλλη, όχι μόνο με τις φωτογραφίες που απεικονίζομαι εγώ αλλά και αυτές όπου εμφανίζεται η πλάτη ενός ενήλικου συντρόφου μου. Η προσωπική μου ζωή είναι αυστηρά ιδιωτική και η λάσπη δεν θα περάσει. Ειδικά όταν οι δημοσιογράφοι στα διάφορα κουτσομπολίστικα κυλιούνται στο βούρκο, με φωτογραφικές συγκρίσεις της πλάτης στις φωτογραφίες με την πλάτη του Κωνσταντίνου Καβακιώτη, πρωταγωνιστή στο Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς.

Μακάρι να ήμουν το μόνο θύμα. Δυστυχώς, και άλλες δυναμικές γυναίκες της Τέχνης και της Σόου Μπιζ αντιμετωπίζουν τους ίδιους εγκληματίες. Σήμερα μίλησα με τη Τζένιφερ Λόρενς και τη Ριχάνα για να δούμε τί μέλι γενέσθαι.

Αγαπητοί μου αναγνώστες. Στα χρόνια που με διαβάζετε και με στηρίζετε δεν με απογοητεύσατε ποτέ. Ήσασταν και είστε η δύναμη μου και το κουράγιο μου. Σας ζητώ συγγνώμη αν είδατε κάτι που σας προσέβαλε και θα ήθελα να ξέρετε ότι οι ιδιωτικές στιγμές μιας γυναίκας παραμένουν δικές της. Δεν είχα καμία πρόθεση να βγουν στη δημοσιότητα τέτοιες φωτογραφίες.

 Ευτυχώς ο παραγωγός του Πικρού Τσαγιού καταλαβαίνει τη θέση μου αλλά και την πλάγια επίθεση που γίνεται στην τηλεοπτική σειρά. Μόλις μίλησα μαζί του και με διαβεβαιώνει ότι οι νομικοί του σύμβουλοι έχουν ήδη ξεχυθεί σαν εμετός. See you in court.

Σας ευχαριστώ για τη στήριξη σας σε αυτές τις δύσκολες ώρες.

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Αυτή η γλυκιά μελαγχολία του Σεπτέμβρη

Ο ευγενής στυλίστας με φροντίζει την ώρα της φωτογράφισης για το περιοδικό HELLNO. Μην παραλείψετε να διαβάσετε τη συνέντευξη μου εδώ.

Σεπτέμβρης. Τα φύλλα πέφτουν και το χώμα τρέχει να τα συναντήσει. Ααααααχχχχχχχχ, πάντα με πιάνει  μια μελαγχολία αυτή την εποχή.

Ίσως επειδή μου θυμίζει ότι ο Σεπτέμβρης με έπαιρνε μακριά από την παιδική μου ξεγνοιασιά και με έχωνε πάλι μέσα στη γκρίζα καθημερινότητα του σχολείου. Μόνη μου λύτρωση τα απογεύματα που έγραφα στα σημειωματάρια μου με τη στήριξη της αγαπημένης μου Μητέρας.

Μεγαλώνοντας έμαθα να ρουφάω κάθε στιγμή του καλοκαιριού. Στην αγαπημένη μου Μύκονο έμαθα να αφήνω κάτω τις πένες και τα σημειωματάρια μου. Τα πρώτα χρόνια αυτό μου κόστιζε πολύ αλλά το πείσμα μου είναι θρυλικό και τα κατάφερα. Το μυαλό του Συγγραφέα χρειάζεται απαραιτήτως ξεκούραση. Και δεν είναι μόνο το μυαλό αλλά και το σώμα και η Ψυχή μας. Όταν κάνεις ένα τόσο μοναχικό Λειτούργημα, καθισμένη ώρες σε ένα δρύινο γραφείο - όσο καλό καφέ κι αν κάνει η Senior Παρατρεχάμενη, η κούραση είναι cumulative που λένε και στο Λονδίνο.

Κάθε καλοκαίρι, μόλις πατάω το ψηλοτάκουνο στραφταλιζέ σανδάλι μου στη Μύκονο είναι σαν να πέφτει από πάνω μου ο μανδύας του ανθρώπου του Πνεύματος. Στο νησί αισθάνομαι ελεύθερη να συμπεριφερθώ σαν κοριτσάκι που δεν κουβαλάει τα βάρη της Δημιουργίας. Εκεί βρίσκω τους φίλους μου και όλη την κοσμική ζωή.

"Χάθηκες Ασημίδα", με ψευτομαλώνουν, γιατί ξέρουν ότι το Χρέος που έχω είναι ιερό.

Φέτος, σα να μην έφτανε που μπήκε ο Σεπτεμβρης με βήμα τάχυστο, δεν επέστρεψα στις αγαπημένες μου Κουκουβάουνες αλλά το Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς με υποχρεώνει να επιστρέψω στο Λονδίνο. Επιτέλους νιώθω όλα τα τρυφερά παιδιά της προσφυγιάς, που από τον ζωοδότη ήλιο της Ελλάδας φτάνουν στη γκρίζα απελπισία αυτής της μουντής χώρας.

Το μόνο που μου δίνει δύναμη είναι το πόσο έχετε αγκαλιάσει Το Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς. Σας ευχαριστώ για τη στήριξη σας.

Θα επιτρέψω στον εαυτό μου σήμερα να σιγο-μουρμουρήσει το ρεφρέν από το τραγούδι της σειράς. Αυτή η γλυκιά μελαγχολία θα με βοηθήσει να συνεχίσω να γράφω το αριστουργηματικό σενάριο.


Καλό κουράγιο και φιλιά στην πατρίδα.