Τρίτη 13 Μαΐου 2014

Η αιχμαλωσία μου στο Σουδάν και η δύναμη του συγγραφέα.

Soudan by DigitalAlain

Είναι αλήθεια ότι συχνά αναφέρω την αιχμαλωσία μου στο Σουδάν ως γεγονός σταθμό στη ζωή μου. Και ήταν. Ίσως πιο σημαντικό από το πρώτο μου τετράδιο, ίσως πιο σημαντικό από την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου.

Δεν μιλάω συχνά για αυτή την εμπειρία - ίσως επειδή έχω χρησιμοποιήσει πολλά στοιχεία της στο βιβλίο μου "ΔΙΨΑ, ΗΛΙΟΣ ΝΤΑΛΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΕΡΙΑ ΣΑΝ ΤΑΝΑΛΙΑ" - που γνώρισε μεγάλη επιτυχία.

Και σήμερα δεν θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες. Ήθελα όμως να σας αναφέρω κάτι που είναι σημαντικό.

Τις προάλλες ήρθε να με δει ένα νέο παιδί, πολλά υποσχόμενος νέος στον χώρο των γραμμάτων, που παιδεύεται εδώ και τρία χρόνια να τελειώσει την ποιητική του συλλογή με τίτλο "ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΙΔΑ ΤΑ ΧΡΩΣΤΑΩ ΟΛΑ". Εκεί που πίναμε εσπρέσσο από το καλό σερβίτσιο στον Νότιο Κήπο του σπιτιού (είχε βοριαδάκι) κι όπως ο ζωοδότης ήλιος έπεφτε προς την μοσχομυριστή γη και το καταγάλανο Αιγαίου θυμήθηκα την αιχμαλωσία μου στο Σουδάν.

Όσο ήμουν αιχμάλωτη, γνώρισα έναν σοφό βοσκό, τον Οκότ. Με είχε βρει σε άθλια κατάσταση, τόσο αδύναμη που δεν μπορούσα καν να τραφώ. Με κίνδυνο της ζωής του μου έφερνε κάθε πρωί την κατσίκα του για το γάλα. Σαν νεογέννητο κατσικάκι έπρεπε να βυζάξω την κατσίκα, μέχρι να μπορέσω να σταθώ κάπως στα πόδια μου.

Ο Οκότ - καλή του ώρα όπου και να είναι και η Παναγιά κοντά του - με βοήθησε σε πολλά πράγματα. Ήταν ένας άνθρωπος με βάθος απύθμενο και τα τραχιά του χέρια με επανέφεραν στη ζωή, ενώ τα μπροκάρ μάτια του με ενέπνευσαν να θέλω να συνεχίσω να ζω.

Κάποιο ξημέρωμα ενώ λαγοκοιμόμουν στην αγκαλιά του μου είπε ότι ήξερε πως θα φύγω μια μέρα. Το ήξερε ότι μπορεί να μην ξαναβρισκόμασταν ποτέ. Το είχε δεχτεί με πόνο ψυχής. Θα έμενε με τις κατσίκες του και το ένα γελάδι του.

Κι όμως, ο Οκότ, με έβαλε να του ορκιστώ ότι θα συνεχίσω να γράφω. Ο Οκότ, αυτός ο απλός άνθρωπος της Σουδανέζικης γης, κάθε μέρα επί ένα χρόνο περπατούσε 4 ώρες πήγαινε και 4 ώρες έλα για να πηγαίνει να κάνει ιδαίτερα Ελληνικά. Μόνο για να διαβάζει τα βιβλία μου.

Σήμερα, κάθε φορά που κάποιο βιβλίο μου εκδίδεται του το στέλνω με κούριερ.

Είπα αυτή την ιστορία στον νεαρό ποιητή φίλο μου κι ένα δάκρυ κύλησε στο αλαβάστρινο μάγουλο μου. Και με τον πόνο ψυχής που ένιωσα με την ανάμνηση του Οκότ του είπα: "Αυτή είναι η δύναμη του συγγραφέα, αυτό και το χρέος του. Δεν έχεις δικαίωμα να αρνηθείς στον Οκότ και στον κάθε Οκότ τη λύτρωση του. Γράψε, τούτο είναι το ιερό σου χρέος".

Σας ευχαριστώ πάντα για τη στήριξη σας.


Ασημίδα

8 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. Χαρίκλεια, εύχομαι τα δάκρυα που μαζεύτηκαν στα μάτια σου να καθαρίσουν τη ματιά σου έτσι ώστε κι εσύ να διακρίνεις τους ανθρώπους που πραγματικά μπορούν να σε οδηγήσουν προς την αυτογνωσία.

      Σε ευχαριστώ για τη στήριξη σου.

      Διαγραφή
  2. Αγαπητή Ασημίδα,
    Η ιστορία σου με συντάραξε συθέμελα. Έχω διαβάσει όλα σου τα βιβλία και πάντα διέκρινα κάτι βαθύτερο πίσω από τις ιστορίες σου. Η Τανάλια (όπως τη λέμε για συντομία στο φαν κλαμπ Δουνείκων) ήταν το πιό συγκλονιστικό από όλα και πάντα ήξερα ότι έκρυβε την πιό βαθιά αλήθεια. Άνθρωποι σαν τον Οκότ μας σημαδεύουν για μιά ζωή, αλλά άσε με από εδώ να πω κι εγώ ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτόν τον άνθρωπο (αυτόν) που σε έσπρωξε να δημιουργήσεις έναν τεράστιο λογοτεχνικό θησαυρό για εμάς τους αναγνώστες.
    Να είσαι καλά να γράφεις.
    Καλλισθένη Νομικού
    Φιλόλογος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή Καλλισθένη

      Εμένα να δεις πώς με συντάραξε η εμπειρία. Ντουβρουτζάς μου είχε έρθει. Όπως λες όμως, αυτά είναι που μας μένουν και μας κάνουν να προχωράμε.

      Χαιρετίσματα στα όμορφα Δουνέικα και σε ευχαριστώ για τη στήριξη σου.

      Διαγραφή
    2. Πραγματικά με συγκλόνισε η αφήγηση σου "ΔΙΨΑ, ΗΛΙΟΣ ΝΤΑΛΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΕΡΙΑ ΣΑΝ ΤΑΝΑΛΙΑ". Αλλά εξακολουθεί να είναι απο τα αγαπημένα μου ένα απο τα πρώτα σου βιβλία τότε που ακόμα δέν σε είχε ανακαλύψει το μεγάλο σου κοινό και περιέγραφες με απλότητα τις ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ νιόπαντρων στο "Η Γυναίκα μου με Δέρνει Τάμπα Τούμπα, Τάμπα Τούμπα". Εύχομαι να επανατυπωθεί για να γνωρίσουν οι Αναγνώστες σου μια άλλη Ασημίδα που με καυστικό και χιουμοριστικό τρόπο παρουσιάζει πως ένας ανδρας και μια γυναίκα δεν είναι δυο διαφορετικά φύλα αλλά δύο διαφορετικές φυλές.
      Μετά τιμής,
      Γεώργιος Πετρίδης,
      Βοτανολόγος

      Διαγραφή
    3. Αγαπητέ Γεώργιε. Έχεις δίκιο. Παρόλα τα βιβλία που επακολούθησαν, το "Η Γυναίκα μου με Δέρνει Τάμπα Τούμπα, Τάμπα Τούμπα" έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Είναι κρίμα που οι εκδόσεις Μανταλένας - ο πρώτος εκδοτικός οίκος που με πίστεψε πραγματικά - έπρεπε να κλείσει τόσο άδοξα. Ελπίζω κι εγώ σε επανέκδοση. Επί του παρόντος έχω ένα μονάκριβο αντίτυπο και το χαϊδεύω τα βράδια.

      Σε ευχαριστώ για τη στήριξη σου.

      Διαγραφή
  3. Σεβαστη Κυρια, έπαθα ένα τραμπάκουλο -και πολυ κουλο λεμε- τόσο που η καρέκλα έχασε το ένα της πόδι. Σας παρακαλώ πολύ να γραφετε πιο ήσυχα πράγματα για εμάς τους ευαίσθητους. Ευχαριστώ.
    Υ.Γ. αν δεν διάβαζα ανάποδα το όνομα του βοσκού ίσως και να γλίτωνε το καρεκλοπόδαρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή Ροδιά, πολύ λυπήθηκα που άκουσα για το παρολίγο ατύχημα σου! Είσαι καλά;

      Δεν δύναμαι να γράφω πιο ήσυχα πράγματα δυστυχώς. Η ζωή και η μοίρα είναι σκληρές, μόνο όμως μέσα από αυτή την σκληρότητα γινόμαστε καλύτεροι.

      Σε ευχαριστώ για τη στήριξη σου.

      Διαγραφή