Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Γράπωσα τον Κωνσταντίνο Καβακιώτη για Αλέξανδρο

 
Όταν συναντήθηκα για πρώτη φορά με τον παραγωγό του Πικρού Τσαγιού, Σοφοκλή Σακχαρίδη, εκείνη την αξέχαστη βραδιά στο Μέγαρο, είχαμε συζητήσει πάνω πάνω την ιδέα για μια τηλεοπτική σειρά σταθμό.
 
Τη νύχτα εκείνη, καθώς το αεράκι έκανε μπέρτα την μεταξωτή μου ρόμπα στη βεράντα, γεννήθηκε ο Αλέξανδρος Γατσαμπέας, ένας νέος της κρίσης, της εποχής μας, ένας ωραίος και παθιασμένος Έλλην.
 
Δεν τολμούσα τότε να πιστέψω ότι ο Κωνσταντίνος Καβακιώτης θα έλεγε το μεγάλο "ναι" στο να ενσαρκώσει τον Αλέξανδρο Γατσαμπέα. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Όσο οι μήνες όμως περνούσαν και έγραφα το σενάριο, τόσο πιο πεπεισμένη ήμουν ότι Κωνσταντίνος και Αλέξανδρος είναι σαν σιαμέοι που χωρίστηκαν στη γέννα και τώρα πρέπει οπωσδήποτε να ξαναβρεθούν.
 
Σήμερα έμαθα πως ο Σοφοκλής Σακχαρίδης και η ομάδα του έβαλαν τις τελευταίες υπογραφές με τον Κωνσταντίνο.
 
Είμαι φοβερά συγκινημένη που ο Κωνσταντίνος Καβακιώτης υπέγραψε για το Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς. Θαυμάζω τη δουλειά του χρόνια - μη σου πω ότι ο Αλέξανδρος Γατσαμπέας έχει γραφεί έχοντας στο μυαλό μου τον Κωνσταντίνο. Του εμπιστεύομαι τον Αλέξανδρο - που τον έχω σαν παιδί μου - και ξέρω ότι στις φαρδιές πλάτες του Κωνσταντίνου ο Αλέξανδρος θα λάμψει.
 
 


1 σχόλιο:

  1. Κυρία,

    Πρωτοδιάβασα το “Η γυναίκα μου με δέρνει” όταν ήμουν ακόμα αμουστακο παλληκαράκι και δούλευα στον κάμπο του Βιετνάμ , πυρπολώντας το ρύζι, ώστε να μείνουν νηστικοί οι Βιετκόγκ και να καμφθεί η αντίστασή τους , ενάντια στους Αμερικάνους Φαντάρους.

    Η τρυφερότητα των λόγων σας με έκανε να ανατριχιάζω και μου έδινε δύναμη να πυρπολώ ακόμα πιο μεγάλες εκτάσεις ρυζιού.

    Νομίζω ότι εάν είχατε γράψει έγκαιρα το νουμερο δύο , θα είχαμε νικήσει στον πόλεμο του Βιετνάμεως και ο Τζων Ράμπο δεν θα είχε σακατευτεί ψυχολογικά.

    Με σεβασμό
    Μουτζαχεντήν Απόστολος
    Εμψυχωτής Λουλουδιών
    Εκπαιδευτής Πόκεμον

    ΑπάντησηΔιαγραφή