Είναι αλήθεια ότι συχνά αναφέρω την αιχμαλωσία μου στο Σουδάν ως γεγονός σταθμό στη ζωή μου. Και ήταν. Ίσως πιο σημαντικό από το πρώτο μου τετράδιο, ίσως πιο σημαντικό από την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου.
Δεν μιλάω συχνά για αυτή την εμπειρία - ίσως επειδή έχω χρησιμοποιήσει πολλά στοιχεία της στο βιβλίο μου "
ΔΙΨΑ, ΗΛΙΟΣ ΝΤΑΛΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΕΡΙΑ ΣΑΝ ΤΑΝΑΛΙΑ" - που γνώρισε μεγάλη επιτυχία.
Και σήμερα δεν θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες. Ήθελα όμως να σας αναφέρω κάτι που είναι σημαντικό.
Τις προάλλες ήρθε να με δει ένα νέο παιδί, πολλά υποσχόμενος νέος στον χώρο των γραμμάτων, που παιδεύεται εδώ και τρία χρόνια να τελειώσει την ποιητική του συλλογή με τίτλο "
ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΙΔΑ ΤΑ ΧΡΩΣΤΑΩ ΟΛΑ". Εκεί που πίναμε εσπρέσσο από το καλό σερβίτσιο στον Νότιο Κήπο του σπιτιού (είχε βοριαδάκι) κι όπως ο ζωοδότης ήλιος έπεφτε προς την μοσχομυριστή γη και το καταγάλανο Αιγαίου θυμήθηκα την αιχμαλωσία μου στο Σουδάν.
Όσο ήμουν αιχμάλωτη, γνώρισα έναν σοφό βοσκό, τον Οκότ. Με είχε βρει σε άθλια κατάσταση, τόσο αδύναμη που δεν μπορούσα καν να τραφώ. Με κίνδυνο της ζωής του μου έφερνε κάθε πρωί την κατσίκα του για το γάλα. Σαν νεογέννητο κατσικάκι έπρεπε να βυζάξω την κατσίκα, μέχρι να μπορέσω να σταθώ κάπως στα πόδια μου.
Ο Οκότ - καλή του ώρα όπου και να είναι και η Παναγιά κοντά του - με βοήθησε σε πολλά πράγματα. Ήταν ένας άνθρωπος με βάθος απύθμενο και τα τραχιά του χέρια με επανέφεραν στη ζωή, ενώ τα μπροκάρ μάτια του με ενέπνευσαν να
θέλω να συνεχίσω να ζω.
Κάποιο ξημέρωμα ενώ λαγοκοιμόμουν στην αγκαλιά του μου είπε ότι ήξερε πως θα φύγω μια μέρα. Το ήξερε ότι μπορεί να μην ξαναβρισκόμασταν ποτέ. Το είχε δεχτεί με πόνο ψυχής. Θα έμενε με τις κατσίκες του και το ένα γελάδι του.
Κι όμως, ο Οκότ, με έβαλε
να του ορκιστώ ότι θα συνεχίσω να γράφω. Ο Οκότ, αυτός ο απλός άνθρωπος της Σουδανέζικης γης,
κάθε μέρα επί ένα χρόνο περπατούσε 4 ώρες πήγαινε και 4 ώρες έλα για να πηγαίνει να κάνει ιδαίτερα Ελληνικά. Μόνο για να διαβάζει τα βιβλία μου.
Σήμερα, κάθε φορά που κάποιο βιβλίο μου εκδίδεται του το στέλνω με κούριερ.
Είπα αυτή την ιστορία στον νεαρό ποιητή φίλο μου κι ένα δάκρυ κύλησε στο αλαβάστρινο μάγουλο μου. Και με τον πόνο ψυχής που ένιωσα με την ανάμνηση του Οκότ του είπα: "Αυτή είναι η δύναμη του συγγραφέα, αυτό και το χρέος του. Δεν έχεις δικαίωμα να αρνηθείς στον Οκότ και στον κάθε Οκότ τη λύτρωση του. Γράψε, τούτο είναι το ιερό σου χρέος".
Σας ευχαριστώ πάντα για τη στήριξη σας.
Ασημίδα